Í hríðarbylMánudagsmorgninum eyddi ég í hríðarbyl í 597 metra hæð yfir sjávarmáli, nánar tiltekið sat undir steini í Esjuhlíð og klukkan var ekki orðin ellefu. Við vorum þrjár flugfreyjurnar sem vorum lagðar af stað rétt yfir tíu en vaknaðar um áttaleytið, umferðin í borginni er sein nefnilega á mánudagsmorgni, við komumst að því. Ég, átta barna ofurfreyju móðir og öryggiskennari flugfreyja Icelandair. Magi, rass og læri. Þetta var hressandi þó að hægri vangi hafi verið hélaður þegar upp kom. Ég var ekki mjög vel búinn, í bol, flíspeysu, íþróttabuxum, sléttum skóm og þunnum sokkum. Ég náði að renna mér niður á rassinum, hlaupa yfir mýri, detta á trýnið þegar ég renndi mér niður skriðu á hælnum og bjarga andlitinu með því að steypa mér í kollhnís í loftinu og lenda á rassinum í mýrinni sem skautaði mér svo fram af klettabrún.
Ég er semsagt marinn og barinn. En mér líður vel. Ég fór svo auðvitað seinna í ræktina um daginn og sit á púða í dag, því harðsperrurnar í rasskinnunum eru að gera út af við mig. Ég fór til læknis í morgun og stóð á biðstofunni, því mér sýndist stólarnir ekki vera rassavænir.
Annars er ég líklega að upplifa mínu minnstu jólastemningu, ég vil helst missa af þessum jólum einhvern veginn. Finnst ekki taka því að leggja mig fram við að undirbúa ef ég missi svo af öllu. Nenni ekki að kaupa jólagjafir og nenni ekki að pakka þeim inn. Ég skil
Skrögg í fyrsta skipti á ævinni.