Siddý
Hún er kjarnakona. Hún er líka að vinna með mér á Argentínu. Þar er samansafn úrvalaliðs. Ég og stelpurnar erum fólkið sem höfum fengið gáfur og hlédrægni í vöggugjöf, en strákarnir hafa allir fengið þá vöggugjöf að vera umlyktir kynþokka og vilja deila honum sem mest með mér. En mig langaði samt mest að tala meira um Siddý. Hún er svo svöl. Þegar hún verður þreytt, og þetta hef ég sagt ykkur áður, þá talar hún íslensku með sænskri setningaskipan. Það getur verið ansi skemmtilegt.
Siddý hefur búið í Svíþjóð frá því hún var fjögurra ára og hefur síðan þá ekki fengið að fá íslenskan ríkisborgararétt. Furðulegt hvað við getum verið hert og leiðinleg. Hún segjist vera í ansi erfiðri klemmu. Öll fjölskyldan hennar býr á Íslandi en vinirnir og kunningarnir búa allir í Gautaborg. Það er ekki gaman að vera ferðamaður eða í heimsókn í sínu eigin föðurlandi. Til þess að eignast íslenskan ríkisborgararétt þarf hún að gefa þann sænska frá sér og það getur hún ekki gert og vill ekki, því að Svíþjóð hefur tekið vel á móti henni og alið hana upp.
Siddý var núna í haust í Gautaborg að verja mastersritgerðina sína sem fjallar um alþjóða þróunaraðstoð. Við erum búin að eyða miklum tíma í að ræða hana og hvað henni finnst. Hún er með ansi skemmtilegar og þungar skoðanir á málunum í heiminum, stöðu Íslands og almenna þróunaraðstoð. Ritgerðin hennar hefur vakið verðskuldaða athygli. Að komast í viskubrunn svona gáfaðrar manneskju er ótrúlega gott fyrir heilann, staða Íslands í heiminum, Evrópusambandið, NATÓ, Bandaríkin, hernaður, varnarlið, staða Norðurlanda og allt þetta - hefur hún skoðun á og við erum búin að ræða það.
Mikið er ég samt lengi að koma mér að efninu. Öll þessi umræða fékk mig til þess að hafa mikinn áhuga á
ÞSSÍ sem er Þróunarsamvinnustofnun Íslands. Síðan þegar ég hitti
Siggu systir einn daginn var hún að skila inn verkefni í skólanum einmitt um ÞSSÍ. Ég var ekki lengi að sperra upp eyrun, vildi fá að lesa, bæði það sem hún skrifaði og heimildirnar hennar.
Lesturinn
og núna er lestrinum loksins lokið, en ég kláraði að lesa smárit sem ÞSSÍ hefur gefið út um þau lönd sem Ísland veitir þróunarhjálp. Fyrst las ég um Malaví, þá um Namibía, Mósambík og að lokum Úganda. Úganda var eiginlega mesta sjokkið, hitt voru bara svona týpiskar afrískar sögur. En í Úganda er fjölbreytilegt landslag, menning og fólk. Ríkið veitir ekki sömu þjónustu um allt land, eins og á Íslandi. Lengi vel var land innan landsins sem hét Búganda og það stjórnaði allri Úganda, eftir að þau fengu sjálfstæði frá Bretum. Það yrði svona svipað eins og ef Akureyringar stjórnuðu öllu Íslandi, af því að þeir væru Akureyringar. Það sjá allir að það yrði ekki gott - sérstaklega þar sem Akureyringar kunn það eitt fag að vera fallegir. Maður stjórnar ekki landinu með fegurð einni saman.
Þegar ég hélt að sjokkið væri búið las ég um LRA sem er uppreisnarsamtök sem eru að mestu í norðurhluta landsins. Þessi samtök eru enn við lýði í landinu en þau halda sér gangandi með því að ræna börnum, drepa foreldra þeirra og ef börnin flýja eru þau elt uppi og hin börnin látin drepa þau eð því að lemja sveðju í hausinn á þeim sem flúði. Ef börnin neita að drepa þann sem flúði þá eru þau sjálf drepinn. Þannig halda samtökin uppi aga og enginn þorir að flýja. Foreldrarnir eru drepnir til þess að börnin geta ekki flúið til þeirra. Vegna LRA er ríkisvaldið mjög veikt í norðurhlutanum og þar er litla skóla og heilsugæslu að finna.
Hefur einhver efast um það að nauðsynlegt er að hjálpa þjóðum sem búa við svona lagað? Ég treysti allavega henni Siddý nokkuð vel til þess að takast á við eitthvað svona. Hún er svo mikill trukkur blessuninin. En hún ætlar fyrst til Afganistan, kannski hún geri eitthvað sniðugt þar fyrst.