Gleði og hamingja
Hendur á lofti!
Einu sinni eyddi ég mörgum stundum með henni Gunnþóru Klöru (hún er kölluð Tóta). Tóta er frá Selfossi og var á þessum tíma mikið skotinn í mér og ég var nú mjög hrifinn af henni, en alls ekki á sama hátt og ég var hrifinn af henni. Tóta kom oft í bæinn á appelsínugula Benzinum hennar pabba hennar, örugglega þeim eina á landinu. Við rúntuðum oft um bæinn, þóttumst vera mikið og merkilegt fólk, keyptum ís og fórum í bíó. Mýkri bílsæti hef ég líklega aldrei setið í og bílinn var svo breiður að líklega var erfitt fyrir alla bíla að mæta okkur. Ef það eru til tveir appelsínugulir Benzar á landinu, þá hafa þeir líklega aldrei mæst, því að þá væru þeir báðir skrámaðir.
Ef okkur fannst eitthvað gott og skemmtilegt þá sögum við gjarnan:
"Gleði og hamingja - hendur á lofti!" - Ég sakna þess, það þarf einhver að fara gera svona kjánalega hluti með mér aftur.
Á áramótunum stóð ég uppi á stól og vinahópurinn hélst í hendur og stökk niður á gólf þegar ártalið breyttist í sjónvarpinu. Þessari hefð hafði ég aldrei kynnst. Í minni sveit er farið út að skjóta flugeldum og stærsta flugsprengjan er spreng svona ca á miðnætti, eða þegar búið er að hella kampavíni í öll glösin og skála (oft tekur það langan tíma að hella enda kannski um 30 manns kannski sem þurfa að skála). Matta (sem tók þennan sið heiman frá sér) stóð svo skyndilega á gólfinu með lokuð augun og leit út fyrir að vera gera upp á bak á miðju stofugólfinu. Þegar hún opnaði augun hafði hún óskað sér. Hennar fjölskylda óskar sér á áramótunum. Ég óskaði mér einskis en líklega hefði ég átt að gera það, sé það núna. Hefði átt að óska mér þess að vera ekki skilinn eftir, einn eftir.
Þórir, tökukonan mín, er að flytjast búferlum til Kaupmannahafnar. Ég verð þá einn eftir á klakanum, heitir það að vera á köldum klaka? Það virðist vera örlög þeirra sem ég fyrir konur að þeir flytji til Danmerkur. Að vísu átti ég óeðlilega mikinn þátt í að kjánalingurinn lét verða af þessu, sé auðvitað eftir því núna.
Matta, Héðinn, Ási, litla systir, Þórir, Paw, Hjörtur, Eva Lind, Eyþór, Þóra Gerður, Gugga, Yndi-Gugga og líklega verð ég að nefna Kidda; öll búin að gabbast til Danmerkur. Ætli þetta sé tímaspursmál, náttúrulögmál, tímabundið eða móðins?
En það fer að líða að því að hamingjuhendurnar mínar takist aftur á loft en fékk óvænta tilkynningu í dag frá henni Siddý minni sem hefur núna verið í næstum tvö ár úti í Írak. Hún er að koma heim á mánudag og hún bað MIG UM AÐ SÆKJA SIG. Ég er svo spenntur að ég er að springa. Er að skipuleggja þvílíka móttöku. Líklega ætla Óli og Dorrit að koma með mér ef þau verða ekki eftir sig út af söfnuninni á laugardagskvöldið. Það væri nú vel við hæfi. Siddý er búinn að vera þarna úti í tvö ár að samrýma og stjórna alþjóðlega uppbyggingar og hjálparstarfi frá því að Bandaríkin, Dabbi og Dóri lögðu þarna allt í rúst. Er ekki bara best að setja Siddý beint í Utanríkisráðuneytið fyrst að Dabbi þarf að taka sér frí, látum hann bara taka sér eitt gott frí. Siddý talar bæði betri sænsku og ensku en bæði Dabbi og Dóri til samans...
Að lokum: Eyþór stakk upp á því að ég keypti mér eitthvað af
þessari síðu til þess að gleða mig. Ég held að Eyþór hafi hitt naglann á höfuðið þarna enda ELSKA ÉG NÆRFÖT. Núna er bara að forða VISAkortinu frá á meðan ég fletti í gegnum úrvalið... Einhverjar tillögur að kaupum?