Fyrir nákvæmlega ári síðan
bar þennan dag upp á sunnudag. Ég hafði unnið kvöldið áður á Argentínu, unnið lengi frameftir. Ég og Addi gengum út af Argentínu um þrjúleytið og fórum í bæinn til þess að taka einn hring. Ég kom heim klukkan sex um morguninn, fór í sturtu til þess að losna við reykingalyktina og skreið upp í. Gemsinn minn hringdi þremur korterum síðar og ég hrökk við. Teygði mig í símann, bjóst við að það væri Addi að hringja en ég man að ég brosti út í annað þegar ég sá að það var mamma sem hringdi. Ég held að ég hafi svarað: “Hæ mamma, af hverju hringiru alltaf þegar ég er nýsofnaður eða ennþá upp í rúmi? Má ég ekki bara hringja í þig þegar ég vakna?” Mamma bauð mér góðan daginn og sagði mér að núna þyrfti ég að vakna og skipaði mér mjög rólega að fara fram úr, þetta væri mjög mikilvægt. Ég man að ég sagði henni að ég væri nýkominn heim úr vinnunni og væri ekkert í skapi fyrir einhverja leiki. En hún náði mér nú einhvern veginn fram úr og fékk mig að hlusta á sig.
Ég vona að ég þurfi aldrei að upplifa næstu sekúndur aftur. Hún sagði mér að það hefði gerst slys fyrir hálftíma síðan. Síðan kom þögn. Hún hélt að ég hefði sofnað en ég vildi leyfa henni að halda áfram. Hún sagði mér að hafa ekki áhyggjur en pabbi hefði verið í þessu slysi. Hann hafði verið að keyra, misst vald á bílnum í hálkunni og runnið út af veginum fyrir neðan túnið heima. Ég man að mér fannst allt snúast og ég gat ekki andað, eins og einhver hefði sprautað plasti inn í lungun á mér. Tárin byrjuðu að streyma niður kinnarnar mínar. Hún sagði að hingað hefði Pétur læknir komið, sjúkrabíll frá Selfossi og vakstjórinn úr Búrfellsvirkjun. Pabbi væri núna á leið til Reykjavíkur með þyrlunni. Þarna fór ég að gráta og tárin fóru að aukast. Ég held að ég hafi grátið eins og lítið barn. Ég var svolítið reiður. Einhverra hluta vegna fannst mér það svo eigingjarnt af mér að skilja foreldra mína eina eftir út í sveit. Hver á að hjálpa þeim þegar eitthvað svona bjátar á?
Næst bað mamma mig um að vera sterkan, því hún gæti ekki verið sterk ein. Mér finnst eins og við höfum talað saman í nokkra klukkutíma, en líklega voru það bara örfáar mínutur. Hún sagði mér að fara í sturtu og fara svo upp á Landsspítala til þess að taka á móti pabba þegar hann kæmi á þyrlunni. Þó að ég hefði verið nýbúinn í sturtu kveikti ég á henni og stóð undir buninni. Ég fann ekki fyrir vatninu og ég hætti alls ekki að gráta. Vatnið var svo hart og kalt að mér fannst þúsundir nagla vera að detta á mig. Allt í kringum mig snérist og ég þurfti að halda með báðum höndum í sturtuhausslána til þess að detta ekki til hliðar. Stóð undir buninni með lokuð augun á meðan ég meðtók allar þessar upplýsingar. Ég gerði mig undir það búinn að sjá pabba minn stórslaðan eftir slys. Ég gerði mig líka tilbúinn til þess að eiga aldrei fleiri minningar eða stundir með honum. Ég man hvað ég hugsaði stíft um margar minningar sem ég átti með honum.
Þegar ég opna augun átta ég mig á því að ég skelf úr kulda en ég næ ekki að átta mig á því af hverju. Hægt skynja ég það að það er vatnið sem er svona kalt og því lít ég niður á hitastillinguna og sé að þar er bara kuldi. Ég hef nefnilega þann vanann á að enda allar sturtur með köldu vatni, það lokar svitakyrtlunum og gerir allt hár fitu minna.
Mér verður bilt við þegar ég heyri skyndilega mjög hávært hljóð fara yfir blokkina mína og átta mig á því að það er þyrla. Ég man að ég hleyp fram og inn í stofu til þess að sjá á eftir henni, hún flýgur yfir Fossvoginn og í átt að Borgarspítalanum. Pabbi er kominn í bæinn. Ég man að mér líður eins og ég sé of seinn, stekk í skóna og úlpu, hugsa ekkert um hvað ég ætti að taka með mér, tek þess vegna ekkert.
Ég hef örugglega verið mjög lengi á leiðinni. Ég hef keyrt á ca. 30-40 km hraða með augun full af tárum. Ég man að ég sé ekkert. Hafið þið einhvern tímann keyrt á sunnudagsmorgni að vetri til. Það er enginn á ferli. En ég man lítið eftir að hafa keyrt þetta, líklega hefði ég aldrei átt að gera það.
Það næsta sem ég man að ég stend í afgreiðslunni á Bráðamóttökunni í Fossvogi og horfi á konuna í móttökunni, kem ekki upp orði. Ég vissi ekkert hvað ég átti að segja. Tárin byrja því bara að streyma, halda áfram að streyma og ég segji henni að pabbi minn hafi lent í slysi. Ég hef líklega litið út fyrir að vera fimm ára þegar ég segji henni í stuttum setningum frá því hvað gerðist. “
Pabbi lenti í slysi. Pabbi kom með þyrlunni. Pabbi er meiddur.”
Hurðin opnast og hjúkrunarfræðingurinn stígur fram, tekur í hendina á mér og leiðir mig inn. Ég lít niður á fæturna á mér og sé að ég er í sitthvorum skónum. Lakkskór á öðrum og strigaskór á hinum. Bílllyklarnir í hendinni og ég átta mig á því að ég hef ekki hugmynd um hvar ég lagði bílnum. Ætla út, en hún tekur af mér bíllyklana og ætlar að leggja bílnum mínum. Segjir mig í engu ástandi til þess að keyra.
Síðan kom sálfræðingur að tala við mig, lét mig setjast í sófa og horfa á teiknimyndir. Löngu síðar kemur læknir sem talar við mig um hvernig ástandið á pabba er, það er mjög slæmt. Eins og er væru þeir að gera aðgerð á honum. Fleiri teiknimyndir, djús, kaffi og yndislegar hjúkrunarfræðingar.
Næst kemur einhver kona sem hafði einhvern sérstakan titil. Mér líkaði ekki vel við hana frá því að hún gekk inn í teiknimyndaveröldina mína. Hún var með blað með sér, kynnti sig og settist niður. Hún spurði mig margra spurninga; hvers vegna mamma hefði ekki komið með pabba í þyrluna, hvort að foreldrar mínir væru skildir, hvernig heimilsástandið væri, hvort ég væri náinn foreldrum mínum, hvort foreldrar mínir rifust oft, hvort pabbi væri alkóhólisti, hvort hann væri þunglyndur eða jafnvel lífsleiður. Mér brá svo mikið, mér fannst ég vera Palli einn í heiminum, konan gaf mér þær grillur í hausinn að foreldrar mínir væru ófreskjur, pabbi hefði jafnvel verið í sjálfsmorðshugleiðingum og að fjölskyldulífið mitt væri í rúst.
Þó ég reyndi að útskýra það fyrir henni að foreldrar mínir væru bændur. Þó að einn fjölskyldumeðlimur tæki upp á því að vera með drama og þyrfti að fara á sjúkrahús, þá eru samt 130 dýr sem þurfa athygli, mat og umhirðu. Kannski vildi hún ekki heldur hlusta á mig. Mér fannst ég vera farin að rífast við hana og hafði enga orku í það. Fór þess vegna að svara spurningunum hennar bara játandi til þess að losna við hana. Það kom í bakið á mér síðar.
Allur dagurinn var mjög erfiður, frændi minn kom upp á spítala að sækja mig, tók mig heim og gaf mér að borða og lét mig sofa. Pabba var haldið sofandi þangað til á miðvikudag og það var ekkert víst að hann myndi vakna aftur. Það var ómetanlegt að fá að halda í hendina á honum og sjá þegar hann opnaði augun í fyrsta skipti.
Í dag er pabbi frískur en auðvitað er hann ekki eins og hann var áður. Sem betur fer er okkar samband í dag orðið enn nánara og skemmtilegra. Ef það er fólk í kringum mann sem manni þykir vænt um á maður að nýta stundirnar með þeim í botn. Lífið er brothætt og skyndilega er hægt að svipta mann öllu. Ekki hika við að nýta þínar stundir í botn!
Þið afsakið að ég hef ekki birt þessa færslu fyrr, vissi ekki hvort ég ætti að vera að því.