Engin Fríða á slysó
Sunnudagurinn var merkilegur. Héðinn náði að plata mig til þess að fara með sér í Bláa Lónið. Næst ætla ég að muna það að þegar Héðinn biður mig að fara út úr mínu póstnúmeri, þá á alltaf að segja nei. Við byrjuðum á því að keyra fram á bíl á Reykjanesbraut sem var nýorðinn alelda. Ég hafði miklar áhyggjur af bílnum þegar ég keyrði framhjá, ég komst að því seinna um daginn að þær áhyggjur voru óþarfar. Haldið áfram að lesa ef þið viljið vita meira um það. Það voru tveir strákar þar að taka myndir af bílnum sem stóð alelda. Annar strákurinn fannst mér mjög sætur, seinna komst ég að því að Sigga og Héðinnv oru viss um að hann væri hommi, sem meira að segja minnti svolítið á gamlan typpatogara hans Héðins, það var skemmtilegt því svo horfðum við á þá meðan við átum ís í Bláa Lóninu þegar þeir tóku myndir af Ísdrottningunni, keppni sem ég ætla ekki að horfa á. Kannski ég horfi á "the making of..." en það er önnur saga.
Á leiðinni heim þótti við hæfi að fara á KFC til þess að losna við blásýrugerla og steinefni úr tönnunum. En engin af okkur vissi að guð hafði hugsað: já, en ekki meiri gleði á þessum degi. Þannig að það kom bíll á 80 km hraða aftan á okkur þegar ég var nýbúinn að stoppa bílinn. En það hefði verið skemmtilegt að eiga bílinn sinn og verklaust bak aðeins lengur, kannski bara fram að páskum eða fram yfir próf.
Ég fór í eitthvað dramakast, fékk eitthvað í hausinn og bakið en allir biðu rólegrir eftir lögregluþjónum. Mér fannst við þurfa að bíða svo lengi eftir lögregluþjóni að mér fannst eins og við værum að bíða eftir að þeir væru að útskrifast. Sem betur fer tók Héðinn á móti þeim því annars hefði ég líklega kelað við sæta lögregluþjóninn sem seinna fékk viðurnefnið Rúnar en Rúdólfur lögregluþjónn (athugið að nöfn eru skáldskapur í þessum hluta skáldskapur) tók skýrslu af hinum árekstrinum. Hinn áreksturinn var örugglega harðari en í smá stund óskaði ég þess að hafa verið í þeim árekstri, út af sæta lögregluþjóninum sko.
Héðinn keyrði mig svo heim til þess að ég þyrfti ekki að væla fyrir framan hann og systur hans. Þau komu svo til mín og við fórum í hópferð á slysó. Við spjölluðum við stelpurnar í móttökunni og þær voru skemmtilegar, þekktu Fríðu og voru hálfar af skemmtilegheitum áðurnefndar ofurhjúkku. Þær sendu okkur bara heim, hlógu smá og sögðu að verkirnir yrðu bara meiri á morgun, þá væri líka betra að skoða okkur. Mig langaði að lemja þær.
Síðan var haldið kökuboð heima hjá mér þar sem Matta og Þórir slógust í hóp fólks með háls og bakmeiðsli. Kaffi, kaka og eplapie var á boðstólnum ásamt sögum frá Möttu og bílslsysupprifjun.