Leyst frá skjóðunni
Jæja, núna er komin ákveðin pressa á mig, bæði hér í bloggheimi og í hinum raunverulega heimi, að segja frá árshátíð Argentínu síðasta þriðjudag. Ég veit ekki hvort það var táknrænt fyrir daginn að vakna um morguninn með svima og almenna vanlíðan, mér fannst ég bara ekki tilbúinn að takast á við daginn, þó ég hafði tannburstað mig þannig að ég skreið aftur upp í. Það var svo upp úr tíuleytið sem ég áttaði mig á því hvaða dagur var. Í smá stund velti ég því fyrir mér að fara ekkert meira fram úr þann daginn, ég leit til hliðar og sá að þar lá bókin um hana Ragnheiði Brynjólfsdóttur sem ég hef verið að lesa undanfarna daga. Ég hugsaði með mér að jafnvel gæti ég lesið í þeirri bók, teygt mig án þess að þurfa að fara fram úr og hangið svo í rúminu fram á næsta morgun. En núna ætla ég að skella inn litlu innskoti um bókina sem liggur á náttborðinu:
Ragnheiður Brynjólfsdóttir var uppi á 17. öld, dóttir Brynjólfs biskups í Skálholti og Margrétar Halldórsdóttur. Sagan er þannig skrifuð að miðilsfundi er komið á og persónur staðarins er leyft að koma fram. Síðan eru frásagnir þeirra ritaðar niður. Sagan er stórbrotin svo ekki sé meira sagt. Á sama tíma lestu um lífið í Skálholti árið 1660 og sálir þeirra segja söguna, bera saman við líf fólks árið 1970 (þegar sagan er rituð) og sagt örlítið til um framtíðina. Stundum er maður bara með gæsahúð en það er lang skemmtilegast að upplifa hvernig raunverulegt karlasamfélag var, völd þeirra og kúgun kvenna og þeirra sem ekki gengu með rétt blóð í æðunum. Eftir að hafa lesið nokkuð hundruð blaðsíður (sagan er í tveimur bindum) lítur maður upp úr bókinni, er bara nokkuð ánægður með þjóðfélagið og finnst við hafa komist nokkuð langt. Ég meina, mér finnst "staðfest samvist" bara vera það mesta sem maður gæti ímyndað sér, þetta er svo allt annar veruleiki. Það er samt skemmtilegast að segja frá því að aðal gæinn, hjásvæfa Ragnheiðar, klæðir sig upp í kvennmannsföt til þess að komast til hennar en slíkt var að sjálfsögðu brot á guðs- og landslögum. Hann átti meira að segja hættu á því að vera sviptur hempunni ofan í allt, eftir að hafa verið að riðlast á biskupsdóttirinni... - jæja, ég læt ykkur eftir að lesa þessa sögu sjálf, hún amma mín lánaði mér hana.
Ég held áfram að segja ykkur frá árshátíðinni. Ég fór ekki í Go-Kartið heldur ákvað að mæta í tíma hjá kennaranum, þið munið þessum kennara sem reynir við mig, var alveg sáttur við þá ákvörðun. Ég fór þá beint á Vegamót eftir tímann en þar ætlaði liðið að hittast til þess að borða miðdegismat. Rautt, hvítt, bjór og nachos fór vel á milli okkar, aðstoðaði mig mjög mikið til þess að höndla þessar aðstæður. Það er pínu erfitt að hitta allt þetta fólk aftur, blendnar tilfinningar. Sumir sögðu við mig þarna að þeir söknuðu mín, aðrir gerðu það seinna um kvöldið þegar áfengiseiningar í blóðinu voru orðnar fleiri en rauðu blóðkornin..
Eftir Vegamót hlupu allir til síns heima, gera sig fína fyrir kvöldið. Við vorum 4 strákar sem hittumst heima hjá Gunna um sexleytið til þess að drekka kampavín og tvær kippur af bjór. Um sjöleytið vorum við allir ferðbúnir; ég var orðinn fullur, áfengið var búið, bílstjórinn kominn og lagt svo af stað í Skeifuna þar sem næsti hluti árshátíðarinnar var haldinn. Um leið og við komum inn í húsið (áður en við komum í kokteilinn) náði ég að plata flesta strákana með mér á klósettið og haldin var í fyrsta skipti Íslandsmeistaramót í nærbuxnasambæringum. Ég fékk sérstök verðlaun fyrir skærbleiku nærbuxurnar mínar en Gunni og Svenni reyndust vera í eins nærbuxum, sömu stærðar meira að segja...
Mojito var í fordrykk, góður eins og í fyrra. Ég og Anna vorum strax komin á trúnó, fyrir forrétt en eftir tvo fordrykki. Einn veggur salarins hét
"Wall of Shame" en þar voru frumsýndar nokkrar myndir úr félagslífi starfsmannanna, það voru nokkrar myndir af mér og nokkrar af þeim var ég fáklæddur, sem kom mér mjög á óvart, ég man ekki eftir öllum þessum stundum. Ein myndin var til dæmis tekin aftan á mann sem stendur nakinn í heitum potti, rís greinilega hratt þar upp úr þannig að vatnið lekur af honum og skettist í allar áttir, hver einasti vöðvi líkamans er sperrtur og ég missti vatnið, þangað til ég sá að þetta var ég. Eins gott að ég sé mig ekki svona dagsdaglega, ég væri eins og hundur að eltast við skottið á mér meðan ég væri vakandi...
Síðan var matur og bla bla bla. Maturinn var hræðilegur en vínið þeim mun betra, ég lagði því áhersu á það. Miðað við andrúmsloftið fann ég að það eina sem gæti haldið í mér lífi var alchohol. Leynigesturinn var úr 70 mínútum (því miður ekki Auddi) og gerði mikið grín. Til dæmis gerði hann grín að hommum, það meira að segja mjög lélegan brandara og móðgandi, man hann samt ekki (!). Hverjum dettur í hug að gera grín að hommum á veitingastað þar sem helmingurinn eru þjónar? Vill hann ekki fá stemningu í salinn eða? En síðan komu Idol kynnar og spiluðu fyrir okkur samkvæmislög og tók því fólk við að dansa samkvæmisdansa. Ég fór á kostum við að dansa við stelpurnar og náði meira að segja að bera brjóstið á Maríu. Ég fékk rokkprikk fyrir það en beraði það svo aftur til þess að sjá hvort geirvartan hafði stækkað, hún hafði stækkað um heilan helling og var nú á stærð við maltezers súkkulaði kúlu...
Eftir matinn fór ég á barinn til þess að athuga hvað væri til. Það var flest til og auðvitað sá árshátíðarnefndin til þess að til væri Martini bianco handa mér. Hallelúja. Síðan kom plötusnúður og þeytti skífur, fleiri trúnó. Tveggja manna fundur inni á klósetti í klukkutíma. Annað trúnó í fatahenginu. Fólk missti sig í límmiðum og merkti hvort annað með límmiðum á Argentínu og Nóatúni sem á stóð:
"Logandi gott á grillið". Ég reyndi við þjóninn/húsvörðinn, reyndi meir að segja að sannfæra hann um að leyfa mér að vera eftir þegar hann var að henda okkur öllum út. Hann keypti ekki þau rök að líklega ætti ég heima nálægt honum og það væri sniðugt fyrir mig að fá far með honum. Það voru því pantaðir leigubílar til þess að selflytja fólkið heim til Adda. Þar dó ég og fór seinastur heim, rétt fyrir hádegi. Ég labbaði Hverfisgötuna í fötum sem voru hræðileg, með bindi liggjandi yfir sitthvora öxlina og hár á við Davíð Oddson. Skyrtan var meira að segja hneppt skakkt og bindið hafði malbiksför, því að ég hafði misst það í jörðina eftir leigubílinn og síðan keyrði hann yfir það. Ég á því gyllt bindu núna með þessum fínu malbiks/hjólförum á sér. Líklega get ég selt hugmyndina dýru verði til GK. Ég sé þetta alveg fyrir mér, merkimiðinn á bindinu gæti verið á þessa leið:
GK products
Designed by GK - Guðlaugur Kristmundsson
Þetta myndi rokselja. Ég ætlaði samt að fá mér eitthvað við hausverk hjá Héðni og Siggu en þau voru hvorugt heima, eru þau svona dugleg að koma sér úr húsi á morgnanna? Ég fór því heim, sturtaði mig og klæddi, mætti svo rétttæplega of seint í Samanburðarstjórnmál. Mér leið ömurlega í tímanum. Hafði svo enga lyst til þess að taka meira þátt í kosningabaráttunni, hausinn og líkamaninn sagði nei, ég náði aldrei sambandi við viljann.
Mér verður hreinlega hugsað til Birnu, snjöll kona sem vann á Argentínu á síðasta ári en mætti ekki á árshátíðina. Þegar ég spurði hana á laugardeginum 20. desember hvort hún kæmi ekki eftir vinnu að detta í það með starfsfólkinu, þá leit hún á mig í fyrsta skipti eins og ég væri fífl. Ég áttaði mig á því að þarna hafði traustið sem hún bar til mín farið, konan hafði leitað gríðarlega mikið til mín með ráð og leit upp til mín. En svarið hennar var einfalt;
"nei það get ég ekki, þá verð ég þunn á sunnudaginn, gröð á mánudaginn og svo með samviskubit á þriðjudag, síðan eru jólin á miðvikudag! Hef bara ekki tíma í þetta."